ز شور عاشقي وارسته از هر دو جهانم کن ؛؛؛ نشانم دِه ز حُسن خويش و از خود بي نشانم کن ؛؛؛ منه گمگشته سر در بيابان فراقت را؛؛؛ کرم فرما به لطفي رهبر آن آستانم کن ؛؛؛ مکن چون مهر و مه در عشق خود مشهور آفاقم ؛؛؛ به اشراق رُخت مستغني از مُلک جهانم کن