اين روزا که شهر عشق خالي ترين شهر خداست..
خنجر نامردمي حتي تو دست سايه هاست.
وقتي که عاطفه رو مي شه به آسوني خريد..
معني کلام عشق خالي تر از باد هواست..

اما من که آخرين عاشق دنيام..
ماهي مونده به خاکو اهل دريام..
از همه دنيا برام يه چشمه مونده.
چشمه اي به قيمت همه نفس هام.

از همينه که همه عمرمو مديون تو ام.
تويي يه عزيز تر از عمر دوباره اي برام..
بي نيازي به تن قلندرم تنها لباسه.
اما دستام به ضريح تو دخيل التماسه..

خسته و زخمي دست آدمکهاي بدم.
پشت پا به رسم بي بنياد اين دنيا زدم.
.من براي گم شدن از خود و غرق تو شدن.
راه دور عشقمو پيمودم اينجا اومدم.

چيزي گم است در من ، از آرزوفراتر

مانند جان شيرين ، ز آن نيز، پر بهاتر

در جستجوي اويم ، يا در سراغ اكسير

من هر چه خسته پا تر ، او نيز كيمياتر!

حس مي كنم هم اينك ، گم گشته من اينجاست

اين سان كه گشته ام من ، از لال بي صدا تر!

گمگشته من اي كاش ، مي شد تو باشي اي عشق

بر خود نمي پسندم ، درد از تو بي دوا تر

معيار عاشقي چيست ؟ آيا هنوز بايد

با درد و داغ اين راز گرديد آشناتر؟!

گفتي كه بگذر از خويش ! از خويش هم گذشتم

شايد سراغ داري ، از من خوش آزماتر!؟